We moeten meer investeren in de sociaal-emotionele ontwikkeling om de verspilling van talenten tegen te gaan. Dit zal de betrokkenheid bij organisaties en de aanpak van maatschappelijke uitdagingen vergroten.
Afgelopen donderdag las ik een artikel over hoe extreemrechts sociale media succesvol inzet om steeds meer jongeren te werven. Diezelfde dag begeleidde ik een sessie met drie directieleden waarin het woord ‘Kumbaya’ meerdere keren viel. De ene directeur denkt niet dat ze de grote economische uitdagingen kunnen oplossen, door te praten over emoties en gevoelens van mensen, dit is Kumbaya. Zijn oplossing is keihard werken en rationeel doorstampen: meer verkopen, minder fouten en kosten omlaag.
Wat is de relatie tussen de volgende twee fenomenen? Enerzijds de toenemende spanning en onvrede binnen onze samenleving, en daarmee ook binnen organisaties, en anderzijds een gevoel van machteloosheid. Dit gevoel van machteloosheid probeert men vaak op te lossen met rationele acties.
Naar mijn mening wordt het gevoel van machteloosheid versterkt doordat er weinig, of zelfs geen, structurele oplossingen zijn voor de grote maatschappelijke problemen. We realiseren ons allemaal dat harder werken ons niet uit deze situatie zal helpen, maar toch lijkt dit de enige methode waarop we kunnen terugvallen.
Dit is mijn grootste zorg, omdat ik zelden lees of hoor over een oplossing waarvan ik merk dat het op lange termijn gaat werken. Misschien ligt dat aan mijn eigen informatie bubbel.
Meer investeren in Kumbaya
Hoe los je het probleem van extreem rechts of extreem links op? Niet door jongeren een overtuigend verhaal met nuances te verkopen. Genuanceerde verhalen zijn moeilijker te verkopen dan luidruchtige extreme verhalen,
Meeslepende verhalen zorgen voor een vorm van mentale slavernij. Dit is een vorm van kuddegedrag. Ik gun onze kinderen een vrije geest om hele nieuwe duurzame inclusieve oplossingen te ontwikkelen. Een manier of de manier om dit te doen is investeren in sociaal-emotionele ontwikkeling, dat kan mijns inziens via het vage Kumbaya.
We moeten mensen, maar vooral jongeren, helpen een mindset te ontwikkelen waarbij ze voortdurend kunnen en willen nadenken over vragen zoals: Wie ben ik? Wat is mijn talent? Welke problemen vind ik echt leuk om op te lossen, en met wie en voor wie? En last but not least: wat moet ik nog leren om dat te kunnen? Ook oudere generaties moeten antwoorden ontwikkelen en doorvoelen op vragen als: Wie ben ik? Hoeveel bezit heb ik echt nodig? Is mijn succes alleen aan mijzelf te danken, of ben ik bevoorrecht? Waarvan kan en moet ik emotioneel en fysiek afstand nemen om veel meer jongeren een eerlijke kans te geven?
Hell no!
Hello no, ik weet uit mijn trainingen dat deze vragen pijnlijk kunnen zijn. Vaak stellen mensen dit proces van het beantwoorden van deze vragen uit totdat het echt niet meer kan, bijvoorbeeld door een burn-out, scheiding, ontslag, ziekte of een sterfgeval. Maar uitstellen van het zoeken naar de antwoorden is echt geen optie meer. We weten al eeuwen wat er vroeg of laat gebeurt als mensen niet volledig vrij zijn en de kloof tussen arm en rijk te groot wordt: dit leidt tot spanningen die veel kwaad kunnen veroorzaken, om het zacht uit te drukken.
Extra investeren in sociaal-emotionele ontwikkeling is essentieel voor echte keuzevrijheid en onafhankelijkheid van onze geest, wat nodig is om duurzame en inclusieve oplossingen te ontwikkelen.
Het bedrijfsleven en organisaties hebben de mogelijkheid om slimmer om te gaan met de ontwikkeling van hun talenten. Wij kunnen en moeten het voortouw nemen, onafhankelijk van de politiek en onze schoolsystemen. ‘Slimmer’ betekent dat we massaal en vroegtijdig moeten investeren in een toekomstbestendige mindset, met speciale aandacht voor onze jongeren. Dit is vergelijkbaar met topsportclubs die vroegtijdig betrokken zijn bij de scouting en ontwikkeling van hun sporttalenten.
Hoe kunnen we het systeem van talentontwikkeling zo uitbreiden dat niet alleen jongeren met uitzonderlijke sportieve talenten, maar ook praktisch opgeleide mensen en talenten in andere gebieden zoals kunst, wetenschap en leiderschap, dezelfde kansen krijgen op vroegtijdige scouting, mentoring en coaching?
Deze aanpak vereist extra investeringen, maar bedrijven kunnen deze bekostigen door de hoge kosten die normaal gesproken gepaard gaan met werving en selectie, evenals de kosten die voortvloeien uit lage betrokkenheid en hoog verloop te besparen.
Er is een ware pandemie van gebrek aan betrokkenheid zich aan het ontwikkelen. Dit komt uit dezelfde bron als de groeiende kloof en spanning in onze samenleving. Dit wordt ondersteund door toonaangevende bronnen zoals de Harvard Business Review, die een trend beschrijft waarbij organisaties hun propositie aan werknemers moeten updaten. Het vinden van purpose is een noodzaak geworden.
Managers, directeuren en leiders, kijk goed naar je organisatie. Wanneer er iets misgaat, gaat het zelden over de rationele feiten. En als iemand bijzondere dingen doet en zichzelf overtreft, gaat het naar mijn ervaring ook zelden over de rationele feiten. De politiek en onze schoolsystemen zijn vaak niet wendbaar genoeg om snel in te spelen op de behoeften van het bedrijfsleven en jonge talenten. Laten we daarom samen slim en strategisch investeren in onze huidige en toekomstige talenten.
Investeer jij mee?
Moderne Kumbaya is voor mij dat we de kracht van social media kunnen gebruiken onder het motto ‘sharing is caring’ in plaats van ‘sharing is selling’. Zo helpen we elkaar op grote schaal om onze mindset te updaten. Het gaat niet om links, niet om rechts, en ook niet alleen om Kumbaya; het investeren in een FutureFit mindset is simpelweg wijs. Hierdoor creëren we mensen die sneller kunnen schakelen tussen het ‘ik-systeem’ en de ‘wij-cultuur’. Deze mensen zijn vele malen productiever en ervaren een groter gevoel van welzijn. Ik ben dit nu aan het doen en zoek mensen die hierin geloven en die mee willen bouwen. Klik hier: YouTube
Recente reacties